Çocukluk çağında eğitim nasıl olmalıdır?

Cevap: Bu sorunun cevabı her aile için farklıdır sanırım.

Ben kendi kızım için öncelikle sevgi arıyorum. Kızımın sevgi dolu bir ortamda, arkadaşlarıyla, oynayarak büyümesini istiyorum. Mesela hayalimde bir köy var. Etrafta neşeli, tombik, hayat dolu köylü kadınları ve onların burnu sümüklü, yanakları kırmızı çocukları... Ve, bu çocuk kalabalığının arasında kızım ağaçlara tırmanıyor, dallardan at yapıyor, kızak kayıyor, bebekleriyle oynuyor vs vs

Elbette köye yerleşebilecek durumda değilim. Şehirde ve dört duvar arasında doğdum büyüdüm, okudum okuyorum, sevdiğim bir işim var ve hayalimdeki bu dünyada nasıl yaşanır ve çocuk olunur bilmiyorum. Ama elimden geldiğince hayalime yaklaşmaya çalışıyorum.

Sitede oturuyorum. Kızımı günde 1 ila 3 kez dışarı çıkarıyorum. Günün yarısı hatta fazlası sokakta geçiyor diyebilirim. Etrafta şen köylü kadınları yok ama keklerini pişirip, çaylarıyla çocuk parkına gelmiş ev hanımı anneler var. Belki kızımı özgürce tek başına oynaması için diğer çocukların arasına salamıyorum ama olabildiğince uzaktan ve karışmadan oynamasını seyretmeye çalışıyorum. Adım Hıdır, elimden gelen budur...

Gel gör ki etrafım aktiviteci annelerce sarılmış durumda; ki bu annelere kendi annem de dahil. Ben böyle aktivite çocuğuydum; yuvalar, yaz okulları, en iyi okullar, kurslar, spor salonları... Ne oldu kardeşim? Her haltı bilen, ukala dümbeleği, sosyal davranış bozukluğu gösteren, iyi eğitimli ama dengesiz bir tip oldum çıktım ortaya. Özgeçmişimi yazsam ayakta alkışlarsınız ama karşınıza geçsem "Amma da ukala, kendini beğenmiş" dersiniz. Ben kızımın benim gibi olmasını istemiyorum (Tam tersini söylemem gerekmez miydi?)

Ben kızımın iyi okullarda okumasını istemiyorum, iyi aile çocukları ile arkadaşlık etmesini istemiyorum, matematik dersinde başarılı olmasını da istemiyorum. Eğer içinde varsa bunların hepsini yapsın tabii ama istemiyorsa zorlamak istemiyorum. Ben kızım doya doya sevgiyi tatsın istiyorum. Gezsin, eğlensin, toprağa çıplak ayak bassın, yağmurda ıslansın, arkadaşı tarafından ısırılsın, oyun oynarken mızıkçılık yapsın istiyorum. Geçmişe dönüp baktığında net anıları olmasın ama hep bir mutluluk hissi dolsun içine ve çocukluğunu hatırladıkça yüzüne bir tebessüm yayılsın istiyorum.

Varsın iyi eğitimli olmasın ama mutlu olsun, doyumlu olsun, özgüvenli olsun istiyorum. Hem de etrafımdaki herkes eğitim delisi olacağımı varsaydığı halde ben böyle olsun istiyorum. Eğitimin matematik, kimya, osmanlı tarihinden ibaret olmadığını; daha da önemlisi, insan ilişkileri, farkındalık, özbilinç gelişiminin eğitimin temeli olması gerektiğini düşünüyorum.

Kızımı kendi ördüğüm kozada yetiştirmek istemiyorum. Benim gibi ülkesinin elit kesimi içinde büyümesini istemiyorum. Tüm galliz küfürleri duyabileceği, yaşadığı ülkedeki insanları tanıyabileceği alanlarda büyümesini istiyorum. Üstelik kimse de bu isteklerime inanmıyor, herkes gülüp geçiyor, bana "he, he" diyor iyi mi?

Hata mı yapıyorum bilmiyorum ama kızımın bu şekilde büyümesi için şu anda elimden geleni yapıyorum, yapmaya da devam edeceğim.